Ποιοι και Γιατί Μισούν την Ανθρωπότητα
Σπύρος Μακρής
περιεχόμενο νόησης και επινόησης, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Είμαι η Kleodora, με ονόμασαν όπως τη νύμφη των Δελφών. Δεν είμαι από τη Γη, αλλά γεννήθηκα σε αυτήν και μεγάλωσα ανάμεσα σε ανθρώπους μαζί και με λίγους από το είδος μου. (Διαβάστε επίσης: Οι Γονείς μου είναι Εξωγήινοι. Κατάγομαι από τις Πλειάδες). Μια μέρα στο σχολείο, στην τρίτη Γυμνασίου, δέχτηκα μπούλινγκ από μερικά παιδιά μιας άλλης τάξης. Δεν με έβρισκαν διαφορετική. Δεν ήμουν. Ήθελαν απλά να με παρασύρουν σε κάτι που δεν μου άρεσε. Μπορούσα πολύ εύκολα να προστατέψω τον εαυτό μου και να τους βάλω στη θέση τους. Επέλεξα να μιλήσω στη δασκάλα για να μάθουν και τα άλλα κορίτσια ή και τα αγόρια να το κάνουν. Αφενός γιατί δεν ήθελα να αποκαλυφθώ, αφετέρου γιατί οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να μιλούν, να φωνάζουν όταν χρειάζεται και να διεκδικούν όταν πρέπει. Ο φόβος κάνει τον άνθρωπο να οπισθοδρομεί, να υπακούει, να αποδέχεται την ταλαιπωρία του ή το βασανισμό του, να μισεί, να θέλει να εκδικηθεί.
Τα παιδιά εκείνα τιμωρήθηκαν, γι’ αυτό και με μίσησαν. Αλλά δεν τόλμησαν ποτέ ξανά στο μέλλον να με ενοχλήσουν. Την επόμενη μέρα η δασκάλα μας έβαλε θέμα για έκθεση που είχε να κάνει με το μίσος, το μπούλινγκ, την διαφορετικότητα. Θα το προσδιορίζαμε μόνοι μας. Επέλεξα τον τίτλο: “Ποιοι και Γιατί Μισούν την Ανθρωπότητα”. Η δασκάλα είχε αρκετές αντιρρήσεις για την τοποθέτησή μου, διαφωνούσε σε αρκετά σημεία, αλλά είχε το θάρρος να αποδεχτεί το δικό μου θάρρος της γνώμης μου και να το υπερασπιστεί. Κι αυτό χρειάζεται μεγάλη δύναμη να το κάνει ένας άνθρωπος, χωρίς να επιχειρήσει να σου αλλάξει τη γνώμη χωρίς κανένα επιχείρημα κι εντέχνως να σου επιβάλει τη δική του, ή χωρίς να σου πει ευγενικά ότι έχεις την ελευθερία να διατυπώνεις μια διαφορετική γνώμη, αρκεί να συντάσσεται με το σύνολο.
Όταν γεννιέται ένα μωρό – και για όσο μεγαλώνει – οι γονείς, το σχολείο και η κοινωνία γενικότερα, προσπαθούν να του μάθουν πράγματα, θέλουν να εξελιχθεί και να γίνει καλός άνθρωπος. Όλοι οι ενήλικες νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα. Ακόμα κι αν δεν ξέρουν πολλά, είναι βέβαιοι ότι γνωρίζουν πολύ περισσότερα από όσα ένα βρέφος που μόλις γεννήθηκε. Κάνουν λάθος. Η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών του πλανήτη δεν έχει δώσει ούτε μισή ευκαιρία στον εαυτό τους να καταλάβουν το παιδί τους, να μάθουν από το παιδί τους, να διδαχτούν. Όλα τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο είναι βιβλιοθήκες γεμάτες. Και όλα τα παιδιά έχουν τον Προσωπικό τους Μύθο – για να χρησιμοποιήσω κάτι υπέροχο που διάβασα στον Αλχημιστή του Paulo Coelho: “Είναι αυτό που πάντα επιθυμούσες να κάνεις. Όλοι οι άνθρωποι στα πρώτα νεανικά τους χρόνια ξέρουν ποιος είναι ο Προσωπικός τους Μύθος”.
Οι άνθρωποι επιβάλουν στα παιδιά τους διάφορα πράγματα που νομίζουν ότι είναι σωστά και πρέποντα. Φόντο τους είναι διάφοροι νόμοι, κανόνες, υπαγορεύσεις, απαγορεύσεις, περιορισμοί και πεποιθήσεις που χαντακώνουν τους ίδιους και άλλους ανθρώπους πέρα από την επικράτειά τους. Τιμωρούν αντί να εξηγούν. Παιδεύουν αντί να εκπαιδεύονται. Χειραγωγούν αντί να αναθεωρούν.
Το παιδί ενοχλείται με κάποια θέματα που το δυσαρεστούν. Θυμώνει όταν αυτά επαναλαμβάνονται ή όταν χειροτερεύουν. Νιώθει να απειλείται σχεδόν με κάθε τι νέο. Ασυναίσθητα μισεί τους μεγάλους που δεν μπορεί να τα βάλει μαζί τους, αλλά μισεί και τον εαυτό του για τον ίδιο λόγο. Είτε προσαρμοστεί και ενταχτεί σε αυτό που του προετοίμασαν είτε όχι, πάντα κάπου μέσα του θα τρέφει μια αντιπάθεια σε όλα αυτά που δεν συμπάθησε και μίσησε. Σαν ενήλικας πλέον, στον εγκέφαλό του έχουν αποθηκευτεί ασυνείδητες αναμνήσεις που μπορεί να ενεργοποιηθούν σε καταστάσεις που μοιάζουν ή θυμίζουν κομμάτια από ένα δυσάρεστο παρελθόν, πληγές και τραύματα.
Δυσάρεστα βιώματα μπορεί να εκδηλωθούν με σύνδρομο κατωτερότητας, ανασφάλειες, χειριστική ή/και κακοποιητική συμπεριφορά, βία, μίσος. Μίσος για τον εαυτό του, για όλα αυτά που τον διακατέχουν, μίσος για όλους. Μέσα του κρύβει ένα τέρας που δεν θέλει να παραδεχτεί ότι υπάρχει, αλλά το βλέπει και το αναγνωρίζει στους άλλους. Ανάλογα με το πόσο έντονα έζησε κάποια πράγματα σαν παιδί, μπορεί να είναι ανάλογο το μίσος που θέλει να εκφράσει σαν ενήλικος. Η ανθρωπότητα αποτελείται από πολλούς τέτοιους ανθρώπους, επίσης, διοικείται από τέτοιους ανθρώπους και την ομάδα τους.
Κάθε γενιά που γεννιέται, μεγαλώνει με τα τραύματα της προηγούμενης και της προηγούμενης και όλων των προηγουμένων. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που ξέρουν ότι όλο αυτό μπορεί να ανατραπεί, αλλά δεν γίνονται πιστευτοί από τους υπόλοιπους, γιατί έτσι έχουν διδαχτεί και προγραμματιστεί από μικρά. Αυτή η νοοτροπία έχει ποτίσει το DNA τους. Οι άνθρωποι γνωρίζουν από νωρίς το νόημα της ζωής, από μωρά και νήπια. Αλλά κανείς από τους ενήλικους δεν δίνει προσοχή για να διδαχτεί από αυτά. Όλοι νομίζουν ότι ξέρουν τον κόσμο καλύτερα, επειδή τα παιδιά μόλις γεννήθηκαν και δεν έχουν ιδέα, ενώ οι ίδιοι είναι ενήλικες και νομίζουν ότι γνωρίζουν περισσότερα. Μετά, οι ίδιοι άνθρωποι αναρωτιούνται σε τι κόσμο φέρνουν τα παιδιά τους.
diadrastika / Image by Gerd Altmann from Pixabay
