Θέλοντας να γνωρίσουμε τις «θρησκευτικές μειονότητες»
της Ελλάδας και να δούμε πόσο έμπρακτα ισχύει ο νόμος περί ανεξιθρησκείας, το diadrastiko, έκανε τον γύρο της
Αθήνας και συνάντησε τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι του μίλησαν για την πίστη
και τα προβλήματά τους. Μετά τον Θιβετανικό Βουδισμό, τους Παλαιοημερολογίτες, τον Ισλαμισμό, τους Χριστιανούς Μάρτυρες του Ιεχωβα,την Καθολική Εκκλησία, στην έρευνά μας για τις Άλλες Θρησκείες στην Ελλάδα, επισκεπτόμαστε έναν εκπρόσωπο μίας άλλης θρησκευτικής μειονότητας:
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Και η συνέντευξη αυτή έγινε
μέσω φαξ με τον κύριο Αντώνιο Κουλούρη, πρώην Γ. Γραμματέα της Γενικής Συνόδου
της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας και τώρα Υπεύθυνος Τύπου, ο οποίος, όπως
μας είπε είναι Λαϊκός Πρεσβύτερος και άμισθος. Τηλεφωνικώς μου φάνηκε αρκετά θα
έλεγα συμπαθείς και πολύ ομιλητικός. Θα πρέπει να σημειώσω ότι μας έστειλε
πολλά ιστορικά στοιχεία και ονόματα για την ίδρυση και την πορεία της Ελληνικής
Ευαγγελικής Εκκλησίας. Όμως ήταν αδύνατο να μπουν όλα αυτά στο αφιέρωμα, αφού
δυσανάλογα μεγάλη καθώς ήταν η απάντηση υποσκέλιζε τις υπόλοιπες. Μας ζήτησε,
για όποιον ενδιαφέρεται, ολόκληρη η συνέντευξη να βρίσκεται στο αρχείο του
περιοδικού. Ή απλά να απευθυνθεί στην Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία. Η γλώσσα
που χρησιμοποιεί ο κ. Κουλούρης δεν είναι η δημοτική –αν και υπήρξε παλιά
δημοτικιστής. Μας παρακάλεσε να μην την αλλάξουμε. Ωστόσο νομίζω πως είναι
αρκετά αναγνώσιμη και καθόλου κουραστική.
ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ: Η «Ελληνική
Ευαγγελική Εκκλησία» (αυτή είναι η επίσημος ονομασία μας), θεωρεί ως την
συγκεκριμένην ιστορικήν της αφετηρία την 1ην Ιανουαρίου 1858, όταν
εκδόθηκε το πρώτον φύλλον του εβδομαδιαίου τότε Περιοδικού «Ο ΑΣΤΗΡ ΤΗΣ
ΑΝΑΤΟΛΗΣ» που εξακολουθεί μέχρι σήμερα (με εξαίρεσιν στην Γερμανο-Ιταλική
κατοχή) την έκδοσίν του, ως μηνιαίου επισήμου οργάνου της Ελληνικής Ευαγγελικής
Εκκλησίας. Είναι η παλαιοτέρα συνεχιζομένη έκδοσις εις τον Ελληνικόν χώρον.
Εκδότης και διευθυντής του Περιοδικού αυτού υπήρξεν ο Αιδ. Μιχαήλ Καλοποθάκης,
ιατρός χειρουργός, εξ Οιτύλου, Μάνης, ανιψιός εκ μητρός του ηγέτου της Μάνης
και αγωνιστού της επαναστάσεως του ’21, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, γεννηθείς το
1825. Ο Μιχαήλ Καλοποθάκης
είχεν ενστερνισθή τας Διαμαρτυρομένας αρχάς εκ της επικοινωνίας του με τον Δ/ρα
Αιδ. Ιωνά Κιγκ (1792-1869) και μετά από θεολογικάς σπουδάς, ιδίαις δαπάναις,
εις το, ίσως, πλέον διαπρεπές Θεολογικόν Σεμινάριον της εποχής εκείνης εις ΗΠΑ,
το «Union Theological Seminary», στη
Νέα Υόρκη. Όσον αφορά τον Ιωνά Κίγκ, αυτός υπήρξε εξέχουσα
προσωπικότης-άνθρωπος βαθείας ευσεβείας και μαθήσεως, τέλειος κάτοχος επτά
γλωσσών συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής (αρχαίας και συγχρόνου). Ο εν
λόγω επεσκέφθη δια πρώτην φορά την Ελλάδα το 1828 κομίζων βοήθειαν, την οποία
είχεν συγκεντρώσει Σύλλογος Χριστιανών Γυναικών της Νέας Υόρκης, για τους
χειμαζομένους Έλληνες και την οποία παρέδωσε στον Κυβερνήτην της Ελλάδος
Ιωάννην Καποδίστρια. Ο Ιωνάς Κιγκ, αγάπησε την Ελλάδα, ενυμφεύθη Ελληνίδα, και
ανέπτυξεν εκπαιδευτικόν και ιεραποστολικόν έργον. Απέθανε και ετάφη στην Αθήνα
το 1869 και την νεκρώσιμη ακλουθία ετέλεσε ο μαθητής του Μιχαήλ Καλοποθάκης.
»Αρχική
πρόθεσις του Ιωνά Κιγκ και των ολίγων Ελλήνων οι οποίοι είχαν εστερνισθή τας
αρχάς της Διαμαρτυρήσεως δεν ήτο η δημιουργία εις τον Ελληνικόν χώρον μιας
Διαμαρτυρομένης Εκκλησίας αλλά μάλλον μία Αναμόρφωσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας
ως την είχε οραματισθή ο μάρτυς Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος
Λούκαρις (1572-1638). Την ιδέαν αυτήν, φαίνεται, εμπνεόμενοι και τας απόψεις
του Αδαμαντίου Κοραή, συνεμερίζοντο σημαίνοντες διανοούμενοι κληρικοί ως οι
Καθηγηταί του Πανεπιστημίου Αθηνών Νεόφυτος Βάμβας (1770-1855), Θεόκλητος
Φαρμακίδης (1784-1860) και άλλοι. Η προσπάθεια αυτή τελικώς εναυάγησεν λόγω της
αντιδράσεως της υπερσυντηρικής πτέρυγος της Ελλαδικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, της
οποίας ηγείτο ο ιερεύς Οικονόμος ο εξ Οικονόμων (1780-1857), και η οποία –δια
λόγους πολιτικής επιρροής ενισχύετο από την Ρωσικήν Τσαρικήν Απολυταρχίαν, δια
του εν Αθήναις Ρώσου πρεσβευτού.
»Μετά
από τας εξελίξεις αυτάς, εντός των οποίων συμπεριλαμβάνετο και μία δυσφημιστική
και συκοφαντική εκστρατεία κατά του Ιωνά
Κιγκ, η μικρά ομάς των Ελλήνων Διαμαρτυρομένων, ηγουμένου του Μιχαήλ
Καλοποθάκη, εκτιμήσασα ότι υπό τας επικρατούσας συνθήκας θα ήτο αδύνατος
οιαδήποτε προσπάθεια αναμορφωτικής κινήσεως εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας,
απεφάσισε να προχωρήσει εις έναν ανοικτόν πλέον διαχωρισμόν και την συγκρότησιν
μιας Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας, χωρίς όμως να παύση να διατηρεί έναν
οραματισμόν δια μίαν μελλοντικήν Αναγέννησιν και Αναμόρφωσιν του Σώματος της
Εκκλησίας των πατέρων μας, δια την οποίαν οι ποιμένες της Ευαγγελικής Εκκλησίας
έκτοτε δεν έπαυσαν να προσεύχωνται δημοσίως (από άμβωνος).
»Το
έτος 1866 συνεκροτήθη επισήμως με επίσημον δήλωσιν πίστεως επτά προσώπων, η
«Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία» την οποίαν ηκολούθει ένας μικρός αριθμός φίλων.
Η ονομασία αυτή ανταποκρίνεται εις τρία βασικά στοιχεία. Πρώτον είναι Ελληνική,
δεν έχει δηλαδή εξάρτησιν από οιονδήποτε Οργάνωσιν, Εκκλησίαν ή Εκκλησιαστικήν
Ομολογία του Εξωτερικού. Δεύτερον είναι Ευαγγελική, δηλαδή η έμφασις δίδεται
εις το μήνυμα του Ευαγγελίου και όχι εις το ιδιαίτερον περιεχόμενον των
θεολογικών της θέσεων ή και της Εκκλησιαστικής της τάξεως (π.χ. «Αναμορφωμένη»
(ή Μεταρυθμισμένη») ή Πρεσβυτερική – όροι οι οποίοι εις σημαντικόν βαθμόν
ανταποκρίνονται εις τον χαρακτήρα της). Τρίτον Εκκλησία δηλαδή ότι
αποτελεί ένα, έστω ελάχιστον, τμήμα της «Εκκλησίας του Χριστού» και όχι
αίρεσιν, οργάνωσιν, κίνημα, κ.ο.κ.
»Η
Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία πάντως αποτελεί έναν μάλλον όψιμον καρπόν της
μεγάλης Αναμορφωτικής Κινήσεως του ις΄ αιώνος. Ούτω η Ελληνική Ευαγγελική
Εκκλησία ανήκει εις την οικογένειαν των Διαμαρτυρομένων Εκκλησιών, η οποία και
αποτελεί ένα των τριών μεγάλων Χριστιανικών Δογμάτων, το δεύτερον εις αριθμόν
πιστών (Ρωμαιοκαθολικοί, Διαμαρτυρώμενοι, Ορθόδοξοι).
»Ειδικώτερα
η Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία ανήκει εις τον στενότερον κύκλον των
«Αναμορφωμένων Εκκλησιών» (Μεταρυθμισμένων) κύριοι εκφρασταί του υπήρξαν ο
Ιωάννης Καλβίνος, Ουίλριχ Ζβίγγλιος και ο Σκώτος Ιωάννης Νοξ (1514-1572) Είναι
μία «Ομολογιακή Εκκλησία» δηλαδή έχει
ένα συγκεκριμένον δογματικόν πλαίσιον το οποίον διατυπούται εις το «Σύμβολον
της Πίστεως Κωνσταντινουπόλεως-Νίκαιας», το γνωστόν «Πιστεύω» –εις την αρχικήν
του διατύπωσιν χωρίς την προσθήκην του ‘Filioque’-, και
την «ομολογίαν της Πίστεως της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας», αποτελουμένην
εξ 28 άρθρων, συνοδευομένων εκάστου υπό αντιστοίχων Βιβλικών αναφορών. Η
Ομολογία Πίστεως, συνταχθείσα τα τέλη του 19ου αιώνος υπό
διακεκριμένων θεολόγων της Εκκλησίας μας, με κυρίαν φυσιογνωμίαν τον Αιδ. Δ/ρα
Ξενοφώντα Π. Μόσχου (1858-1939), ακολουθεί τας βασικάς αρχάς των Ομολογιών των
Αναμορφωμένων Εκκλησιών του 16ου και 17ου αιώνος και
κυρίως την λεγομένην Ομολογίαν του Westminster (1643-1649) υιοθετείσαν
κυρίως υπό των Πρεσβυτερικών Εκκλησιών.
»Το «Σύμβολον
της Πίστεως» και η «Ομολογία Πίστεως», αποτελούν το πρώτον μέρος του
«Καταστατικού Χάρτου της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας” ενώ το δεύτερον
αποτελεί τους Κανόνας Διοικήσεως και Τάξεως. Σαφής είναι η προσπάθεια η
Εκκλησία να ακολουθήσει το πνεύμα των Γραφών και ιδία της Κ.Δ.
Δογματικώς
η Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία, ανήκει, ως ήδη ελέχθη, εις την οικογένειαν των
«Αναμορφωμένων Εκκλησιών» με κύριον χαρακτηριστικόν το τρίπτυχον: «Μόνο αι
Γραφαί, Μόνον η Πίστις, Μόνον η Χάρις». Εις το τελευταίον δίδεται η μεγαλυτέρα
έμφασις. Το κήρυγμα από άμβωνος είναι πάντοτε Χριστοκεντρικόν, Βιβλικόν,
Διδακτικόν-Παραινετικόν. Ιδιαιτέρα επίσης έμφασις δίδεται εις την Τριαδικήν
υπόστασιν τους ενός Θεού, εις την Μοναδικότητα του Ιησού Χριστού ως Κυρίου και
Λυτρωτού, εις την ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος προς φωτισμόν, αναγέννησιν,
φύλαξιν των πιστών, και εις τας Γραφάς, Παλαιάν και Καινήν Διαθήκην, ως του
μοναδικού κανόνος πίστεως και έργων.
»Με την
επιστροφήν του Αιδ. Μιχαήλ Καλοποθάκη εις Αθήνας, μετά τας Θεολογικάς σπουδάς
του εις ΗΠΑ, το 1857, μία κατ’ οίκον συνάθροισις δια μελέτην της Βίβλου
επανελήφθη εις την κατοικίαν του ευρισκομένην έναντι της Πύλης Αδριανού, όπου
και σήμερον ευρίσκεται η Α΄ Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία Αθηνών, (Λεωφόρος
Αμαλίας 50).
Η άσκηση των
λατρευτικών καθηκόντων των πιστών σας, βρίσκει εμπόδια; Αν ναι, πόσα από αυτά
οφείλονται στην στάση της πολιτείας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας;
Η Λατρεία είναι ιδιαιτέρως
απλή, περιορισμένη εις Ανάγνωσιν περικοπών της Βίβλου, αυτοσχεδίους προσευχάς –
εις ωρισμένας εκκλησίας, πάντως, συνηθίζεται η εκφώνησις υπό ολοκλήρου του
εκκλησιάσματος της «Προσευχής του Κυρίου» (το «Πάτερ ημών») – υμνωδίαν υπό του
εκκλησιάσματος συνοδεία αρμονίου και εις τινάς εκκλησίας και υπό χορωδίας. Το
κύριον, όμως, στοιχείον της λατρείας είναι το κήρυγμα, στηριζομένων εις
Γραφικάς περικοπάς αι οποίαι ερμηνεύονται και αναλύονται. Συνήθως υπάρχουν
τρεις λατρευτικαί συνάξεις εβδομαδιαίως, Κυριακήν Πρωί και βράδυ και μία εις το
μέσον της εβδομάδος (συνήθως Βιβλική μελέτη και συμπροσευχή). Λειτουργούν
επίσης «Κυριακά Σχολεία» (κατηχητικά) δια παιδιά, «Κυριακά Μαθήματα» (δι
ενήλικας). Όμιλοι Νεολαίας, ως και ένα συντονιστικόν όργανον της Νεολαίας, η
«Κίνησις Ευαγγελικής Νεολαίας», η ηγεσία της οποίας εκλέγεται ανα διετίαν, εις
Γενικήν Συνέλευσιν των αντιπροσώπων των Ομίλων. Η συμμετοχή του λαϊκού
στοιχείου είναι σημαντική εις όλα τα επίπεδα της διακονίας.
Συνεπώς δεν
αντιμετωπίζετε εμπόδια στα λατρευτικά καθήκοντα. Η εκκλησία σας είναι
αναγνωρισμένη από την ελληνική πολιτεία και την Ορθόδοξη Εκκλησία; Έχετε πέσει
θύματα διακρίσεων;
Η Ελληνική Πολιτεία έχει
αναγνωρίσει προ πολλού de facto την
ύπαρξιν και λειτουργίαν της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας βάσει των
υφισταμένων Συνταγματικών και Νομικών Διατάξεων. Είναι όμως γεγονός ότι προκαταλήψεις
έχουν προκαλέσει εις το παρελθόν εντόνους αντιδράσεις. Τον 19ο αιώνα
αλλά και τον 20ο είχαν προκληθεί από φανατικά στοιχεία, συνήθως με την
υποκίνησιν και ενθάρρυνσιν ακραίων εκκλησιαστικών παραγόντων, και την αδράνειαν
ή και συγκάλυψιν αστυνομικών αρχών, βιαιότητες εναντίων των ολίγων ευαγγελικών,
λιθοβολισμοί εκκλησιών και οικιών ευαγγελικών, ακόμη και εμπρησμοί
εκκλησιαστικών κτιρίων των ευαγγελικών. Συχνότατα ευαγγελικοί, ιδίως εις
επαρχίας, ωδηγήθησαν ενώπιον δικαστηρίων με την κατηγορίαν του προσηλυτισμού.
Είναι όμως προς έπαινον της Ελληνικής Δικαιοσύνης ότι αι αποφάσεις των
δικαστηρίων ήσαν κατά κανόνα απαλλακτικαί. Κατά την διάρκειαν της Δικτατορίας
(1938) εθεσπίσθησαν Αναγκαστικοί Νόμοι άκρως περιοριστικοί των θρησκευτικών
ελευθεριών, οι οποίοι, από διακεκριμένους Νομομαθείς (Βαμβέτσος κ.α.) έχουν
χαρακτηρισθή ως Αντισυνταγματικοί. Παρά το γεγονός ότι οι Νόμοι αυτοί έχουν
περιέλθει σχεδόν εις αχρηστίαν δεν έχουν καταργηθή επισήμως και συνεπώς, είναι
δυνατόν να δίνει ανά πάσαν στιγμήν επίκλησις εις αυτούς.
Η μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες πιστεύετε πως θα λύσει τα
όποια προβλήματα; Πως σας αντιμετωπίζει ο κόσμος π.χ. στις δημόσιες υπηρεσίες
κλπ, όταν μαθαίνει τα πιστεύω σας;
Προσφάτως με το ζήτημα των
ταυτοτήτων επραγματοποιήθη ευρεία δημοσία συζήτησις, εις την οποίαν η Ελληνική
Ευαγγελική Εκκλησία είχεν μικράν συμμετοχήν. Ομολογουμένως θεωρούμεν ότι η
Κυβερνητική πολιτική εις το θέμα αυτό υπήρξεν η ορθή αν και ημείς δεν είμεθα
μεταξύ εκείνων οι οποίοι την προεκάλεσαν. Είναι, όμως, γεγονός ότι η ένδειξης
του θρησκεύματος επί των ταυτοτήτων είναι δυνατόν να προκαλέσει εις ορισμένας
περιπτώσεις αρνητικάς επιπτώσεις εκ μέρους φανατικών ή ανημέρωτων προσώπων, ως
έχει συμβεί, ακόμη και επί ετερόδοξων Χριστιανών. Οπωσδήποτε η Ελληνική Ευαγγελική
Εκκλησία ενεθάρρυνε τα μέλη της να μην διστάζουν να επιβεβαιούν και εις το θέμα
των ταυτοτήτων την ιδιαιτέραν των θρησκευτικήν τοποθέτησιν και ομολογίαν. Θα
πρέπει, πάντως, να ομολογηθή ότι εις το παρελθόν άτομα της Ευαγγελικής
κοινότητος αντιμετώπισαν δυσμενή μεταχείρισιν υπό των αρχών π.χ. απεκλείσθησαν
από το λειτούργημα του εκπαιδευτικού (μέχρι και προσφάτως) ή το στρατιωτικόν,
όπου νέοι μας απεκλείσθησαν να καταστούν αξιωματικοί επειδή εδήλωσαν την
θρησκευτικήν των ταυτότητα. Τούτο παρά το γεγονός ότι σημαντικός αριθμός
Ευαγγελικών εφονεύθη εις όλους τους εθνικούς αγώνας και σημαίνοντα μέλη της
Ευαγγελικής κοινότητος υπηρέτησαν τον έθνος ως στρατιωτικοί και έφθασαν μέχρι
και του βαθμού του υποστρατήγου.
Νιώθετε σαν μειονότητα; Νιώθετε ελεύθεροι; Υπάρχει ανεξιθρησκεία τελικά;
Θα πρέπει κατ’ αρχή να
παρατηρήσομεν ότι τα σχετικά ερωτήματα εμέσως έχουν απαντηθή. Επιπροσθέτως θα
ήτο δυνατόν να δηλωθεί ότι είμεθα μία θρησκευτική μειονότης, χωρίς όμως τούτο
να σημαίνη μίαν τρόπον τινά «γκετοποίησιν». Είμεθα αρρήκτως συνδεδεμένοι με τον
εθνικόν κορμόν, συμμεριζόμενοι όλους του ηθικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς,
εθνικούς προβληματισμούς μάλιστα με έντονον ευαισθησίαν. Παρά το γεγονός ότι
συχνά αντιμετωπίζομεν περιορισμούς,
κυρίως εκ προκαταλήψεων, δεν κυριαρχούμεθα από ένα αίσθημα καταπιέσεως, το
οποίον έχουμεν υπερκεράσει. Θα πρέπει, πάντως, να σημειώσωμεν ότι παρά την
ομολογουμένην εκκοσμίκευσιν και του ελληνικού χώρου, με συνέπειαν και την
αυξανομένην χαλάρωσιν περικεχαρακωμένων εθνικοθρησκευτικών προδιαγραφών (π.χ.
ότι ένας Έλλην δεν νοείται να είναι οτιδήποτε άλλον παρά Ορθόδοξος) η έννοια
της ανεξιθρησκείας– και λόγω αντιδράσεως φανατικών κύκλων – θα απαιτήσει χρόνον
έως ότου πλήρως εδραιωθή. Εμείς πάντως τολμούμεν εις έναν βαθμό να θεωρούμεν
εαυτούς ως συνεχιστάς ενός καθαρώς ελληνικού κινήματος, των βυζαντινών
αυτοκρατόρων του 8ου –9ου αιώνος.
»Τέλος εν σχέσει με άλλας
«θρησκείας ή αιρέσεις», θεωρούμεν γενικώς ότι ένας διάλογος πάντοτε συνιστάται
– ίσως με την εξαίρεσιν ωρισμένων δεδηλωμένως αντικοινωνικών και σαφώς
παραλόγων κινήσεων ή ομάδων – τουλάχιστον προς αμοιβαίαν γνωριμίαν και
κατανόησιν. Όμως αποκλείωμεν κάθε είδος συγκρητισμού εμμένοντες εις την
μοναδικότητα του Ιησού Χριστού ως Κυρίου και Σωτήρως, ατομικώς και συλλογικώς.
Πώς βλέπετε τις άλλες «θρησκείες» και τις «αιρέσεις» τους; Αντιμετωπίζετε
κάποιο πρόβλημα με αυτές; Παρά τις αντιθέσεις σας, συνεργάζεστε σε κοινά
προβλήματα προκειμένου να τα λύσετε;
Επανερχόμενοι εις το καθαρώς
θρησκευτικόν θέμα, σημειούμεν ότι παρά την συνεχιζομένη ύπαρξιν αρνητικών
στοιχείων εις τας σχέσεις μας με την κρατούσαν Εκκλησίαν, διατηρούμεν επί
ιδιωτικού κυρίως επιπέδου αγαθάς σχέσεις τόσον με κληρικούς όσον και με
Ακαδημαϊκούς διδασκάλους της Ορθοδόξου Εκκλησίας και αποβλέπομεν εις την
δημιουργίαν ενός καλλιτέρου κλίματος εις τας σχέσεις μας εντός ενός ορθώς
κατανοουμένου οικουμενικού πνεύματος. Με την Ρωμαιοκαθολικήν Εκκλησίαν, ενώ
θεολογικώς η απόστασίς μας είναι μεγαλυτέρα εκείνης με την Ορθόδοξων Εκκλησίαν,
εκ του γεγονότος ότι και αυτή αποτελεί μίαν μειονότητα, ενώ δεν διατηρούμεν
μιαν επίσημον σχέσιν, υπάρχουν κοιναί προσεγγίσεις επί πολλών θεμάτων. Με άλλας
Διαμαρτυρομένας αποχρώσεις – το σύνολον των διαμαρτυρομένων εις την Ελλάδα
ανέρχεται εις 15.000 έως 20.000 –διατηρούμεν φιλικάς και αδελφικάς σχέσεις,
τουλάχιστον με τας πλείστας εξ αυτών. Με περιθωριακάς ομάδας και σαφώς
αιρετικάς οργανώσεις, ως π.χ. τους αποκαλουμένους «Μάρτυρας του Ιεχωβά», χωρίς
να κηρύττωμεν πόλεμον, ευρισκόμεθα εις πλήρη αντίθεσιν και διαχωρισμόν.
Προσπαθούμεν όμως να διαφωτίσωμεν τους οπαδούς αυτών των ομάδων δια την
αλήθειαν του Ευαγγελλίου και εις αρκετάς περιπτώσεις, υπάρχει θετική
ανταπόκρισης μεταξύ καλοποροαίρετων ανθρώπων οι οποίοι έχουν περιπλακεί εις τας
εν λόγω αιρέσεις. Προσπαθούμεν πάντοτε η προσέγγισις αυτή να γίνεται με
ευγένειαν, λεπτότητα αλλά και σαφήνειαν.
Μιλήστε μας γενικά: ποιος είναι ο ρόλος και ο σκοπός σας στην Ελλάδα,
σήμερα και στο μέλλον; Ποια τα σχέδιά σας;
Το ενδιαφέρον της μικράς Ευαγγελικής κοινότητος εις
το εν γένει κοινωνικόν έργον υπήρξεν ευθύς εξ αρχής ιδιαιτέρως έντονον.
Συγκεκριμένως ο Αιδ. Μιχαήλ Καλοποθάκης υπήρξεν πρωτοπόρος εις την καθιέρωσιν
της Κυριακής αργίας – οι Ευαγγελικοί καταστηματάρχαι του παρελθόντος αιώνος με
σημαντικήν υλικήν απώλειαν έκλειναν τα καταστήματά των την Κυριακήν, ενώ οι
συνάδελφοί των επωφελούντο τούτου. Σημαντική υπήρξεν η εθελοντική συμβολή
κυριών της Ευαγγελικής Κοινότητος εις τον τομέα της κοινωνικής προνοίας,
νοσοκομειακής περιθάλψεως κλπ. Ας σημειωθεί ότι η θυγάτηρ του Αιδ. Μιχ.
Καλοποθάκη, Δάφνη, υπήρξεν η πρώτη Ελληνίς ιατρός, και υπεύθυνος χειρουργείου
εκστρατείας, μαζί με τον πατέρα της –επίσης χειρουργόν –κατά την διάρκεια του
πολέμου του 1897. Σημαντική επίσης υπήρξεν η συμβολή πολλών άλλων Ευαγγελικών
εις τον τομέαν αυτόν, με ιδιαιτέραν μνείαν του Αιδ. Αριστείδου Μιχιτσοπούλου
(1873-1954), ποιμένος της εκκλησίας Θεσσαλονίκης, ο οποίος κατά την διάρκειαν
του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δια την ίδρυσιν, μαζί με την σύζυγόν του, ασύλου
ορφανών παιδιών (1915-1924), όπου εφιλοξενήθησαν εκατοντάδες παιδιά τα οποία και
εβοήθησαν να σταδιοδρομήσουν και να προαχθούν κοινωνικώς, χωρίς ουδεμίαν
προσπάθειαν να κερδηθούν δια την Ευαγγελικήν Εκκλησίαν, παρά μόνον να
εκτιμήσουν τα Χριστιανικάς αληθείας και αρετάς. Δεν γνωρίζω εάν έστω και ένα
από τα παιδιά αυτά ποτέ ενετάχθη εις την Ευαγγελικήν Εκκλησίαν.
»Το κοινωνικόν αυτό έργο συνεχίσθη και τας επομένας
δεκαετηρίδας, παρά το ολιγάριθμον της Ευαγγελικής Κοινότητος και τα πενιχρά
οικονομικά μέσα. Σχετικώς θα πρέπει να σημειωθεί το «Ευαγγελικόν
Ορφανοτροφείον» της εκκλησίας μας εις την Κατερίνην, το οποίον κατά τα δύσκολα
μεταπολεμικά χρόνια προσέφερεν θαυμάσιον έργον. Πλείστοι τρόφιμοι αυτού του
ορφανοτροφείου είναι σήμερα αξιόλογα στελέχη της Ελληνικής κοινωνίας, ιατροί,
εκπαιδευτικοί, επιστήμονες πολλών κατηγοριών, επιτυχείς επιχειρηματίαι.
»Η κοινωνική πλευρά του έργου έχει ιδιαιτέρως
τονισθή και αναζωογονηθεί τα τελευταία έτη και μεταξύ των 10-15 Συνοδικών
Επιτροπών αι οποίαι βοηθούν το γενικότερον έργον της Εκκλησίας, συγκροτούμεναι
εξ αμίσθων εθελοντών, προέχουσαν θέσιν έχει η Επιτροπή δια την «Ιερότητα της
Ζωής». Η εν λόγω Επιτροπή έχει ως αντικείμενον την προώθησιν θεμάτων
σχετιζομένων με την προστασίαν του Περιβάλλοντος, την αντιμετώπισιν των
εξηρτημένων προσώπων (ναρκομανών, αλκοολικών), και την ηθικήν και κοινωνικήν
συμπαράστασιν των οικογενειών των, την αντιμετώπισιν του προβλήματος των
εκτρώσεων, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, την μελέτην και αντιμετώπισιν του
θέματος της ομοφυλοφιλίας, την ευαισθητοποίησιν του κοινού εις το που είναι
δυνατόν να οδηγήσει ή έστω υπό τους πλέον αυστηρούς όρους εισαγωγή της
ευθανασίας, καταπολέμησιν της πορνογραφίας, αγών κατά της πορνογραφίας και
άλλα. Αριθμός μελετών έχει ήδη ολοκληρωθή και άλλοι ευρίσκονται υπό
προετοιμασίαν. Έχουν επίσης πραγματοποιηθή σχετικαί διαλέξεις και άλλαι
σχεδιάζονται. Μία αξιόλογος διακονία πραγματοποιείται, αν και εις περιορισμένην
έκτασιν λόγω περιορισμένων οικονομικών μέσων, κυρίως με εθελοντάς δια του
Σωματείου «Φιλήμων» το οποίο εργάζεται με πολύ αγαθά αποτελέσματα δια την
σωματικήν και ψυχολογικήν απεξάρτησιν εξηρτημένων προσώπων από τα ναρκωτικά και
τον αλκοολισμόν.
Θα δηλώνατε κάτι στους Έλληνες πολίτες ευαγγελικούς και μη;
ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ: Κλείομεν την
παρουσίασην αυτήν με δήλωσιν εις τους Έλληνας του 21ου αιώνος με την
προμετωπίδα η οποία είχε τεθεί εις το πρώτον τεύχος του περιοδικού μας «ο Αστήρ
της Ανατολής» την 1/1/1858 «Η Ελλάς έχει
χρείαν Αναμορφώσεως. Η μεταρρύθμισις αύτη πρέπει να γίνη δια του Ευαγγελίου και
επί μόναις ταις αρχαίς του Ευαγγελίου».
Από το περιοδικό Άβατον, τεύχος 23, 2002
Εδώ, χωρίς συντομεύσεις.
Συνεχίζεται με
diadrastika / Image by lapping from Pixabay
