Περίεργα Φαινόμενα στα Έρια Ευβοίας
Σπύρος Μακρής
περιεχόμενο φαντασίας, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Ένα ζευγάρι, ο Γιώργος Αποστόλου και η Δήμητρα Κουράκου είχαν πάει μία ημερήσια εκδρομή στα Έρια που βρίσκονται πολύ κοντά στους Καθενούς, του Δήμου Δίρφυς, στην κεντρική Εύβοια. Ήταν μια διαδρομή που άρεσε στον Γιώργο από παλιά, καθώς ερχόταν τακτικά με τους δικούς του όταν ήταν μικρός. Του άρεσε ιδιαίτερα ο μικρός καταρράκτης και η λιμνούλα που σχημάτιζε.
“Δεν το λες λίμνη αυτό”, του είπε η Δήμητρα. “Αλλά είναι πολύ όμορφα εδώ”, πρόσθεσε στη συνέχεια. Το τρεχούμενο νερό, το ρυάκι, οι ήχοι του δάσους. Πόσο ωραία ήταν! Οι άνθρωποι της πόλης, όπως και η ίδια δεν τα ζουν αυτά. Κάτω από την σκιά των πλατάνων έστρωσαν την κουβέρτα για το πικ-νικ, άπλωσαν τα πράγματα και κάθισαν. Το ζευγάρι, δεν άργησε να έρθει σε σωματική επαφή, όταν ένα μυστηριώδες βουητό τους διέκοψε. Δεν ήταν κάποιο ζώο, ούτε το φτερούγισμα κάποιων πουλιών. Όμως ακουγόταν κάπως παράταιρο με την φύση, σα να ερχόταν από έναν άλλο κόσμο. Τους ανησύχησε. Δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν από που ερχόταν. Ήταν σα να ερχόταν από παντού γύρω τους και από πάνω τους. Τότε, μέσα από τα νερά λίμνης είδαν κάτι παράδοξο που, ενώ αρχικά τους μάγεψε, στη συνέχεια τους τρόμαξε αλλά στη ύστερα τους χάρισε μια ηρεμία.
Τα νερά από την μικρή λιμνούλα που σχημάτιζε ο μικρός καταρράκτης έμοιαζαν, σαν να εξατμίζονταν πολύ γρήγορα, σαν να έβρεχε από κάτω προς τα πάνω. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ο τρόπος που ανέβαιναν ήταν σαν να βρίσκονταν μέσα σε ένα στρόβιλο ο οποίος ήταν πολύ αργός και και εκπληκτικά μαγικός. Οι σταγόνες έμοιαζαν σα νεράιδες που χορεύουν και στριφογυρίζουν χαρούμενες. Ένα ακόμα παράδοξο ήταν πως το ζευγάρι μπορούσε να διακρίνει τα μικρά λεπτοφυή φτερά τους που φτερούγιζαν ασταμάτητα και ήταν σαν από αυτά να προερχόταν το βουητό που άκουγαν.
Κοίταξαν ψηλά για να δουν που πηγαίνουν όλες αυτές οι σταγόνες / νεράιδες και, μόλις άλλαξαν την εστίαση τους πρόσεξαν ότι ένας τεράστιος πυλώνας από φως ερχόταν από πολύ ψηλότερα και ρουφούσε το νερό της μικρής λίμνης. Δεν μπορούσαν να δουν πιο ψηλά γιατί τα γύρω πλατάνια δημιουργούσαν μια οροφή που εμπόδιζε να δουν περισσότερα. Επίσης, το φως, αυτή η κολώνα φωτός η οποία έμοιαζε να προέρχεται από μια συγκεκριμένη πηγή στεκούμενη πάνω από το πλατανόδασος, έδινε στην “ανάποδη βροχή” την εντύπωση μιας γιγαντιαίας νεράιδας ή νύμφης, ντυμένη στα λευκά που χόρευε και στριφογύριζε χαρούμενη, αποτελούμενη από εκτατοντάδες χιλιάδες σταγόνες /νεράιδες/νύμφες.
Ολόγυρά τους ήταν σα να είχαν βρεθεί σε έναν ονειρικό κόσμο, όπως στα παραμύθια, με ένα μαγεμένο και μεγαλύτερο καταρράκτη και σε κάθε φυσικό κάθισμα βράχων ή πάνω στα στοιβαρά κλαδιά των πλατάνων καθόντουσαν λες και λιαζόντουσαν, δεκάδες πανέμορφες γυναίκες που δεν ήταν εύκολο να καταλάβουν αν φορούσαν κάτι επάνω τους, ωστόσο είχαν την αίσθηση ότι δεν είχαν κάποιο φόρεμα. Η δροσιά του δάσους είχε αλλάξει και είχε γίνει ιδανική, λες και το ζευγάρι είχε γίνει ένα με αυτήν, ενώ ένιωθαν μια παράξενη ενέργεια να ρέει μέσα τους και γύρω τους.
Σταδιακά, το φαινόμενο σταμάτησε και όλα επέστρεψαν στα φυσιολογικά. Το ζευγάρι, για πολύ ώρα είχε μείνει ακίνητο και αναρωτιόταν, ο καθένας ξεχωριστά με τον εαυτό του, αν ήταν πραγματικό όλο αυτό που είδαν και έζησαν. Οι αμφιβολίες που είχαν ήταν πολλές. Αλλά όταν ρώτησαν ο ένας τον άλλον αντιλήφθηκαν ότι ήταν μια πραγματική εμπειρία. Όταν γύρισαν στο χωριό και διηγήθηκαν σε διάφορους γνωστούς τους τι τους συνέβη, εκείνοι τους είπαν πως υπάρχουν πολλές ιστορίες, θρύλοι, ή αστικοί μύθοι που μιλούν για ξωτικά και νεράιδες στα Έρια, αλλά κανείς δεν είχε ακούσει κάτι σαν κι αυτό που έζησαν οι ίδιοι. Μετά από μέρες, στα Έρια Ευβοίας έφτασε μια ειδική ομάδα ερευνών και ένας μάρτυρας με συγκλονιστικό βίντεο στα χέρια του έδειξε ότι υπάρχει μια εξωγήινη υπόγεια βάση κάτω από τη λίμνη.
diadrastika / Image by Gerhard Janson from Pixabay
