Ο φανταστικός φίλος και το 6χρονο αγοράκι
περιεχόμενο φαντασίας, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια γραφική μικρή πόλη, ζούσε μια τριμελής οικογένεια – μια στοργική μαμά, ένας φροντισμένος μπαμπάς και το ευφάνταστο 6χρονο αγόρι τους ονόματι Γιαννάκης. Ο μικρός Γιαννάκης είχε έναν ιδιαίτερο φίλο – ήταν ένας φανταστικός φίλος που λεγόταν Δαναός.
Ο Δαναός έμοιαζε πολύ στο πρόσωπο με τον Γιαννάκη. Φυσιογνωμικά ήταν σαν δίδυμη αδελφή του, αλλά δεν ήταν κορίτσι. Δεν ήταν επικριτικός, δεν τον έβλαπτε, τον άκουγε και τον υποστήριζε και ήταν πάντα δίπλα στον Γιαννάκη, προσφέροντάς του παρηγοριά και χαρά.
Οι γονείς γνώριζαν ότι μικρός γιος τους είχε ένα φανταστικό φίλο. Αρχικά δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την κατάσταση και πως προσπαθούσαν γλυκά να μεταπείσουν το 6χρονο παιδί τους, εξηγώντας του πως δεν βλέπουν κανέναν, υπονοώντας πως ούτε κι εκείνος τον βλέπει στην πραγματικότητα, αλλά με τα μάτια της φαντασίας του.
Γύρω από το τραπέζι του δείπνου
Ένα βράδυ, καθώς η οικογένεια καθόταν γύρω από το τραπέζι του δείπνου, η μαμά του Γιαννάκη, η Μαρίνα, παρατήρησε έναν υπαινιγμό θλίψης στα μάτια του. Ανήσυχη, ρώτησε απαλά: «Τι συμβαίνει, μωρό μου;»
Ο Γιαννάκης δίστασε για μια στιγμή προτού απαντήσει: “Ο Δαναός μου είπε ότι είναι φάντασμα, και γι’ αυτό είμαι ο μόνος που μπορώ να τον δω. Είπε ότι τον κάνει να νιώθει μόνος μερικές φορές.”
Η Μαρίνα αντάλλαξε μια ματιά με τον σύζυγό της, Δημήτρη, νιώθοντας ένα κύμα τρυφερότητας να την πλημμυρίζει. Ήξερε ότι η φαντασία του Γιαννάκη ήταν ιδιαίτερη, αλλά τον έκανε επίσης ευάλωτο σε στιγμές μοναξιάς.
Αποφασισμένη να το μετατρέψει σε ένα όμορφο μάθημα, η Μαρίνα σκέφτηκε να αγκαλιάσει τον Δαναό ως μέλος της οικογένειάς τους.
Ο φανταστικός φίλος στις καθημερινές τους δραστηριότητες
Από εκείνη τη μέρα και μετά, η μαμά και ο μπαμπάς έβαλαν το στόχο να συμπεριλάβουν τον Δαναό στις καθημερινές τους δραστηριότητες.
Θα του έστηναν μια επιπλέον θέση στο τραπέζι του δείπνου, επιτρέποντας στον Γιαννάκη να μοιραστεί ιστορίες για τον φανταστικό του φίλο. Ήταν μια απόδειξη της αγάπης της οικογένειας ότι ο φανταστικός φίλος, ο Δαναός, δεν θα ένιωθε ποτέ σαν ξένος. Αγαπήθηκε όπως κάθε άλλο μέλος της οικογένειας.
Όσο περνούσε ο καιρός, ο Δαναός αγαπούσε όλο και περισσότερο τους γονείς του Γιαννάκη, όπως τους έλεγε.
Παρατήρησε την ακλόνητη αγάπη τους για τον Γιαννάκη, την υπομονή τους και την ικανότητά τους να δημιουργήσουν έναν ασφαλή χώρο για αυτόν. Ο φανταστικός φίλος άρχισε να καταλαβαίνει ότι η αγάπη δεν ήταν απλώς κάτι ορατό. μπορούσε να γίνει αισθητό και λατρεμένο, όπως ακριβώς τον αγαπούσε και ο Γιαννάκης. Ήταν σαν κολλητοί, σαν πραγματικά αδέλφια.
Τελευταία δεν εμφανιζόταν τακτικά
Ένα κρύο φθινοπωρινό βράδυ, ο Γιαννάκης βρέθηκε να αισθάνεται λίγο χαμένος χωρίς τον Δαναό στο πλευρό του. Τελευταία δεν εμφανιζόταν τακτικά, ούτε καθημερινά. Ήταν σα να πήγαινε για δουλειά, όπως η μαμά και ο μπαμπάς. Σα να έλειπε για διακοπές.
Διαισθανόμενος τη λαχτάρα του γιου του, ο πατέρας άρπαξε τον Γιαννάκη με μια ζεστή αγκαλιά, ψιθυρίζοντας κατευναστικά λόγια παρηγοριάς. Η Μαρίνα τους ένωσε, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τους δύο, γεμίζοντας το δωμάτιο με μια συντριπτική αίσθηση αγάπης και τρυφερότητας.
Η αγάπη μου για σένα είναι πραγματική
Ξαφνικά, μια απαλή φωνή αντήχησε στο δωμάτιο, στα αυτιά του 6χρονου αγοριού: “Δεν είσαι ποτέ μόνος, Γιαννάκη. Μπορεί να είμαι φάντασμα, αλλά η αγάπη μου για σένα είναι πραγματική.”
Τα μάτια του Γιαννάκη άστραψαν από χαρά καθώς γύρισε για να δει τον Δαναό να στέκεται εκεί, με την ημιδιάφανη μορφή του να ακτινοβολεί ζεστασιά.
Η Μαρίνα και ο Δημήτρης αντάλλαξαν έκπληκτες ματιές, συνειδητοποιώντας ότι ο Δαναός είχε γίνει κάτι περισσότερο από ένας φανταστικός φίλος, είχε γίνει φύλακας άγγελος για το πολύτιμο αγόρι τους.
Η αγάπη ξεπερνά όλα τα όρια
Από εκείνη τη μέρα και μετά, όποτε ο Γιαννάκης ένιωθε μοναξιά ή χρειαζόταν έναν φίλο, εμφανιζόταν ο φανταστικός φίλος, παρηγορώντας τον και υπενθυμίζοντάς του ότι η αγάπη ξεπερνά όλα τα όρια, ακόμη και αυτά μεταξύ ζωντανών και μη.
Καθώς ο Γιαννάκης μεγάλωνε, θυμόταν με αγάπη τον εξαιρετικό δεσμό που μοιραζόταν με τον Δαναό. Η φιλία τους του είχε διδάξει τη σημασία του να αποδέχεται τους άλλους, ανεξάρτητα από τις διαφορές τους.
Αυτό το πολύτιμο μάθημα το μετέφερε στην ενηλικίωση, και έγινε υπέρμαχος της συμπεριληπτικότητας και της καλοσύνης. Δηλαδή να περιβάλλει με καλοσύνη κάθε τι διαφορετικό που μπορεί οι περισσότεροι να μην το καταλαβαίνουν και να το απωθούν ως κάτι αφύσικο και επικίνδυνο.
Στο τέλος, η ιστορία του Γιαννάκη, των στοργικών γονιών του και του φανταστικού φίλου του έγινε θρύλος στη γειτονιά τους. Θύμιζε σε όλους τη δύναμη της αγάπης, τη μαγεία της φαντασίας και την ομορφιά του να αγκαλιάζεις τις ιδιαίτερες ψυχές που μπαίνουν στη ζωή μας, ακόμα κι αν αυτές μπορεί να τυχαίνει να είναι φαντάσματα.
Διαβάστε επίσης: Αξέχαστες διακοπές σε beach club ελληνικού νησιού
diadrastika / Image by unguryanu from depositphotos.com
