Ανέκδοτο: Δύο ηλικιωμένες κυρίες έχουν βρει φίλο
Δυο ηλικιωμένες κυρίες που ήταν φίλες για χρόνια κάποια στιγμή μπήκαν σε δύο διαφορετικούς οίκους ευγηρίας. Επικοινωνούσαν τακτικά από το τηλέφωνο, αλλά μια μέρα κανόνισαν να πάρουν άδεια από τους υπεύθυνους και να επισκεφθούν η μία την άλλη.
Συναντιούνται, λοιπόν, στον κήπο τους ενός γηροκομείου και αρχίζουν να λένε τα νέα τους.
– Πώς τα περνάς, λοιπόν, εδώ; Είναι καλά; ρώτησε η μία την άλλη.
– Πάρα πολύ ωραία. Καταπληκτικό φαγητό, οι άνθρωποι που μας φροντίζουν είναι υπέροχοι, τα δωμάτια είναι άνετα και καθαρά και… ξέρεις…
Κοιτάει δεξιά κι αριστερά για να δει αν τις ακούει κανείς, ενώ η παλιά της φιλενάδα κρέμεται από τα χείλη της. Της αποκαλύπτει, τελικά, ότι:
– Έχω βρει και φίλο !!!
– Φίλο; ρωτάει η άλλη όλο περιέργεια. Για πες, για πες! Είναι μικρός ή της ηλικίας μας;
– Είναι της ηλικίας μας. Τα βράδια μετά το φαγητό, πηγαίνουμε στο δωμάτιό μου. Πρώτα τον αφήνω να μ’ αγγίξει επάνω, μετά κάτω και μετά ψέλλνουμε τροπάρια και απολυτίκια που αρέσουν και στους δύο μας. Ειδικά στο απολυτίκιον της Αγίας Ευφημίας έχουμε μεγάλη αδυναμία. Εσύ; Για πες, πως περνάς;
– Εγώ, λέει η άλλη κυρία, είμαι κι εγώ πολύ ευχαριστημένη. Και σε μας οι γιατροί και οι νοσοκόμες, καθώς και όλοι αυτοί που μας φροντίζουν είναι πολύ φιλικοί και πάρα πολύ καλοί. Το δε φαγητό είναι καταπληκτικό! Οι χώροι είναι άνετοι και βολικοί. Αλλά, ξέρεις…
Κοιτάει δεξιά κι αριστερά για να δει αν τις ακούνε, ενώ η παλιά της φιλενάδα κρέμεται από τα χείλη της. Της αποκαλύπτει, τελικά, ότι:
– Έχω βρει κι εγώ ένα φίλο.
– Φίλο, κι εσύ! Μπράβο! Πολύ χαίρομαι! Είναι της ηλικίας μας ή μικρότερος; Για λέγε…
– Είναι της ηλικίας μας και μένα.
– Και για πες. Τι κάνετε, εσείς;
– Ε, κι εμείς μετά το φαγητό πηγαίνουμε στο δωμάτιό μου. Καθόμαστε στην άκρη του κρεβατιού και του επιτρέπω στην αρχή να μ’ αγγίξει επάνω, μετά του επιτρέπω να μ’ αγγίξει και κάτω.
– Και μετά; Και μετά;
– Ε, μετά, επειδή δεν ξέρουμε από ψαλμούς και απολυτίκια… το κάνουμε… όχι θα κάτσουμε να σκάσουμε!
