Ανέκδοτο: 15 αλήτες και εγώ μόνος μου σε ένα σκοτεινό σοκάκι
Πεθαίνει κάποιος και φτάνει έξω από τις Πύλες του Παραδείσου. Ήταν κλειστές. Σπρώχνει, τίποτα. Δεν ανοίγουν. Αρχίζει να τις τραντάζει μπας και έχουν σφηνώσει. Τίποτα. Δεν ανοίγουν με τίποτα.
– Ει… ακούγεται μία φωνή από το βάθος γεμάτη ανησυχία.
Γυρίζει και βλέπει τον Άγιο Πέτρο που έρχεται τρέχοντας.
– Επ, για μισό, για μισό λεπτό. Που πας, φίλε μου; τον σταματάει ο άγιος μπροστά από τη πόρτα.
– Μέσα πάω, του λέει ο άλλος. Ο Παράδεισος δεν είναι εδώ;
– Ναι, αποκρίνεται ο άγιος Πέτρος. Αλλά δεν πάει όποιος να’ναι μέσα… Για κάτσε να δω τα βιβλία μου… Χμμμμ….μμμ… Μάλιστα. Δεν έχεις κάνει τίποτα πολύ κακό στη ζωή σου, αλλά ούτε όμως και κάτι πολύ καλό. Αν μου πεις μια πολύ καλή πράξη θα σε αφήσω να μπεις.
– Άκου, άγιε μου Πέτρο, να σου πω ιστορία. Οδηγούσα σε ένα σκοτεινό δρόμο ένα βράδυ Σαββάτου και στην άκρη, σε μια γωνία, τι να δω; 15 αλήτες να έχουν περικυκλώσει μια κοπέλα και να ετοιμάζονται να… καταλαβαίνεις.
– Καταλαβαίνω.
– Κατεβαίνω, λοιπόν, και εγώ από το αμάξι, βουτάω ένα λοστό από το πορτμπαγκάζ, πλησιάζω, τους φωνάζω να σταματήσουν.
– Μπράβο! Καλή πράξη αυτή.
– Αλλά δεν μου δίνουν καμία σημασία. Πλησιάζω ακόμα περισσότερο και δίνω μια γερή με το λοστό στον αρχηγό και του ανοίγω το κεφάλι!
– Δεν μου ακούγεται σαν καλή πράξη αυτό.
– Και λέω στους άλλους: “Ρε, αφήστε την κοπέλα ήσυχη γιατί θα σας φάω όλους!”
– Μπράβο! Καλή πράξη αυτή. Πω πω φίλε φοβερό, πολλά κότσια έχεις! Και πότε έγινε αυτό;
– E, θα ‘ναι κάνα 5λεπτο τώρα…!!!
