Οι 7 Λευκοί Γίγαντες που έσωσαν το Πόρτο Γερμενό
Προσφατα, το καλοκαίρι που μας πέρασε είχα πάει για μερικές μέρες στο Πόρτο Γερμενό, μόλις λίγη ώρα από την Αθήνα. Ένας εκπληκτικός συνδυασμός βουνού και θάλασσας. Ήταν ένας τέλειος παράδεισος για κάποιον σαν κι εμένα που είχε να κάνει διακοπές επί τέσσερα συνεχόμενα χρόνια. Μετά από αρκετές βουτιές πήγα με την παρέα μου στην βεράντα μιας καφετέριας όπου είχες πιάτο όλο το Πόρτο Γερμενό. Το μάτι χανόταν στα βάθη του ορίζοντα κάτω από τον γαλανόλευκο θόλο του ουρανού. Το αεράκι ήταν περισσότερο από ικανοποιητικά δροσερό, ό,τι χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. Έκλεισα τα μάτια να το απολαύσω.
Αργότερα φύγαμε και κατηφορίσαμε για το δωμάτιο που είχαμε κλείσει να μείνουμε. “Γειά σας, Κώστας Παπαδόπουλος, μηχανολόγος μηχανικός”, συστήθηκα. Το ενοικιαζόμενο είχε μια κυρία, γνωστή της παρέας, κόρη ενός γέροντα ο οποίος ισχυριζόταν πως ήταν περισσότερο από 100 χρονών, αλλά κι αν δεν ήταν όσο έλεγε, σίγουρα τα κόντευε. Ήταν καλοστεκούμενος και φαινόταν να τα έχει τετρακόσια. Κάθισε στο τραπέζι μαζί μας και όλοι απολαύσαμε ένα εξαιρετικό μεσημεριανό.
Ήταν ένας παράξενος άνθρωπος με μια δική του φιλοσοφία για την ζωή, την ύπαρξη, τον σεβασμό και την αγάπη του προς την Φύση, ακόμα και για θέματα υγείας. Για παράδειγμα, αν και ήταν διαβητικός δεν είχε πάει ποτέ σε γιατρό αλλά, κάθε πρωί νηστικός έπινε δύο κουταλιές της σούπας λεμόνι επί τρείς συνεχόμενες ημέρες. Με αυτόν τον τρόπο έριχνε το ζάχαρο, όπως ισχυριζόταν, ρυθμιζόταν. Προσπέρασα το θέμα μιας και δεν ήταν μέσα στα ενδιαφέροντά μου. Μου άρεσε πολύ να μαθαίνω για το παρελθόν ενός τόπου. Έτσι, λοιπόν, τον ρώτησα σχετικά με το Πόρτο Γερμενό.
Ανάμεσα σε άλλα, μου είπε ότι εκεί ήταν η αρχαία πόλη Αιγόσθενα με ένα φρούριο από τα χρόνια εκείνα. Παλιά, μας είπε, είχαν ανακαλύψει εκεί σκελετούς γιγάντων. Επτά λευκοί γίγαντες, πάνω από τέσσερα με τεσσεράμισι μέτρα ο καθένας. Σε επτά κορυφές του Κιθαιρώνα είχαν σκάψει υπόγεια λαγούμια που έφταναν ως μέσα στη θάλασσα. Τα χρησιμοποιούσαν σαν καλαμάκια: ρουφούσαν το νερό της θάλασσας, το έφτυναν πάνω σε εχθρικά καράβια που πλησίαζαν και με αυτό τον τρόπο τα βύθιζαν. Επίσης, όταν το δάσος έπιανε φωτιά, έφτυναν το νερό επάνω της και την έσβηναν.
“Μεγάλη φαντασία, έχεις γέροντα”, του είπε κάποιος από την παρέα.
“Κι εσύ, φίλε, βλέπεις μόνο την πραγματικότητα την οποία σου επιτρέπουν να δεις”, του ανταπάντησε ο ηλικιωμένος με απίστευτη σιγουριά στη φωνή του. Όλοι κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, αφενός για την αποστομωτική αντίδραση του γέροντα και αφετέρου γιατί, τουλάχιστον σε κάποια θέματα, η απόκρισή του δεν απείχε και τόσο πολύ από την αλήθεια.
Την επόμενη μέρα πήγα στο ίδιο cafe με εκείνη την υπέροχη βεράντα και κάθισα στην γωνία με θέα την θάλασσα και το βουνό. Πρόσεξα, τότε, ψηλά στις κορυφές του Κιθαιρώνα 7 λευκές ανεμογεννήτριες να υψώνονται και να ξεχωρίζουν σαν τεράστιοι γίγαντες. Τα πτερύγια είχαν λευκό χρώμα για να είναι ορατά από τα αεροσκάφη, με το μήκος τους να φτάνει έως 80 μέτρα, ενώ ο πύργος στον οποίο στηριζόντουσαν οι γεννήτριες, μπορεί να είχε ύψος 70 ως 120 μέτρα. Όπως στέκονταν αγέρωχες στις βάσεις τους, ψηλά στην κορυφή, έμοιαζαν να παρατηρούν και να παρακολουθούν όλη την περιοχή, εν αγνοία των παραθεριστών, ενώ οι έλικες γύριζαν αργά.
Ξαφνικά, η έντονη μυρωδιά καμμένου εισέβαλε με βία στα ρουθούνια μου. Γύρισα και είδα καπνούς στην πλαγιά. Το δάσος καιγόταν. Αλλά ο κόσμος δεν ανησυχούσε. Κάποιος μου εξήγησε ότι υπήρχε πρόβλεψη και ειδικοί σωλήνες που είχαν τοποθετηθεί στο υπέδαφος, με τα στόμια βυθισμένα στην θάλασσα, έφταναν ως απάνω στις ανεμογεννήτριες και ρουφούσαν το νερό που θα περνούσε μέσα από αυτές, οι οποίες θα το εκτόξευαν σαν βροχή πάνω στο Πόρτο Γερμενό. Πράγματι, έτσι κι έγινε. Οι ειδικοί που εκμεταλλεύονταν τις ανεμογεννήτριες αξιοποίησαν την αποθηκευμένη ενέργεια ώστε να λειτουργήσουν σαν ανεμιστήρες που θα σκορπούσαν το θαλασσινό νερό, ως ένας είδος τεχνητής βροχής. Μέσα σε λίγα λεπτά η φωτιά είχε σβήσει καθώς το θαλασσινό νερό έπεφτε πράγματι σαν βροχή σε όλη την έκταση της πλαγιάς αλλά έφτανε και ως πέρα τους λουόμενους.
Κάποιος με σκούντησε κατά λάθος και ξύπνησα. Τίποτε από αυτά δεν συνέβη στην πραγματικότητα. Τα ονειρεύτηκα όλα. Όμως ήδη εκείνη τη στιγμή είχα σχεδιάσει μέσα στο μυαλό μου μια μοναδική εφεύρεση πυρόσβεσης. Οι διακοπές πήγαν περίπατο καθώς τις επόμενες μέρες καθόμουν στο γραφείο μου και σχεδίαζα μια κατασκευή για μία στήλη κάθετη προς το έδαφος και μία τουρμπίνα στην κορυφή της, με έλικες. Υπολόγισα την τριβή των πτερυγίων, την φθορά τους, την κόπωση του μετάλλου, την κυμάτωση ροπής, καθώς και όλα όσα συμβάλουν στην καλή αξιοπιστία της κατασκευής.
Ένα κιβώτιο ταχυτήτων θα προέβλεπε τα πτερύγια να μην γυρίζουν μόνο με τον άνεμο, αλλά να μετατρέπει την αργή περιστροφή τους σε μια ταχύτερη και την στροφή τους σε 360 μοίρες ώστε να μπορούν να γυρίσουν προς κάθε κατεύθυνση, ειδικότερα αυτή μιας πιθανής πυρκαγιάς. Φυσικά, είχα σχεδιάσει και μία δεύτερη τουρμπίνα, εσωτερική, η οποία θα ρουφούσε το θαλασσινό νερό μέσα από ειδικά διαμορφωμένους σωλήνες που ξεκινούσαν από τον πύργο και θα κατέληγαν υπογείως μέσα στην θάλασσα. Θα μπορούσε όλο αυτό να είναι μια εργασία/μελέτη για το ΤΕΙ Καβάλας στο Τμήμα Μηχανολογίας, όπου σπούδασα.
Κατοχύρωσα την πατέντα και την παρουσίασα σε ελληνικούς φορείς, αλλά και σε φορείς άλλων χωρών με αρχιπελάγη ή και μεγάλη ακτογραμμή που υπέφεραν από πυρκαγιές, αλλά ταυτόχρονα είχαν ανάγκη από την εκμετάλευση της αιολικής ενέργειας. Οι τελευταίες έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον και έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Πάντα είχα την πεποίθηση ότι η φαντασία μπορεί να βελτιώσει αλλά και να εξελίξει την πραγματικότητα που ζούμε, φυσικά, με τον απαιτούμενο σεβασμό και την αγάπη που χρειάζονται όλα όσα μας περιβάλλουν. Κι όλα αυτά, ξεκίνησαν από ένα όνειρο που είδα στον ύπνο μου και το εμπιστεύτηκα, στην δροσιά μιας βεράντας ενός cafe, στο Πόρτο Γερμενό.
diadrastika / photos by Spyros Makris
