Κάτι Κρύβεται στους Χλωμούς Ουρανούς μας
Σπύρος Μακρής
περιεχόμενο νόησης και επινόησης, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Οι ουρανοί δεν είναι πάντα ολοκάθαροι. Άλλοτε έχουν συννεφιές, άλλοτε διατηρούν μία παράξενη χλωμάδα και, γενικότερα, στο μεγαλύτερο μέρος τους, κατά τη συνέχεια των χρόνων φαίνεται να έχουν καλυφθεί από έναν μυστηριώδη θόλο. Δεν εννοούμε κάποιον γυάλινο θόλο, όπως στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αλλά εκείνον τον απροσδιόριστο που δεν αφήνει να δεις πέρα από αυτόν.
Για κάποιο λόγο, ώρες-ώρες, μου δίνεται η εντύπωση πως αυτό το φυσικό φαινόμενο δεν είναι φυσιολογικό. Άραγε, θα μπορούσε να υπάρχει πέρα από αυτό το “πέπλο” κάτι που δεν μπορούμε να δούμε; Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν, να περνούν και να εμφανίζονται μυστηριώδη αντικείμενα, φώτα, ή δέσμες φωτός χωρίς να φαίνονται οι πηγές από τις οποίες προέρχονται; Φυσικά, όλα τούτα, δεν είναι παρά προσωπικές σκέψεις και υποθέσεις που πολύ εύκολα προσβάλλονται από τους σκεπτικιστές και τους μετεωρολόγους. Σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να τους θεωρήσει ως μέρος ενός συστήματος που δεν θέλουν να γνωρίζουμε την αλήθεια.
Εν ολίγοις, θα ήταν βλακώδες να πούμε πως υπάρχει κάτι εκεί ψηλά που περικλείει όλους τους ουρανούς σαν ένα δεύτερο εσωτερικό βλέφαρο, σαν κι αυτό που έχουν κάποια κάποια ερπετά. Ανοίγει και κλείνει όποτε επιθυμεί. Κατά βούληση. Αλλά κι αν υπάρχει πως βρίσκεται εκεί; Πως να καλύπτει όλη τη στρογγυλή Γη, λες και αποτελείται από σωματίδια που ρίχνουν ή ψεκάζουν εξωγήινοι που διαθέτουν κάποια ανώτερη τεχνολογία που προέρχεται από άλλους πολιτισμούς, ξένους προς την Γη; Απίθανο, με τίποτα. Δεν μπορεί να μην πέφτουν αυτά τα σωματίδια ποτέ.
Όπως και να έχει, αυτό το “πέπλο” ή “θόλος” ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, θα μπορούσε να κρύβει από τα μάτια μας άγνωστα πράγματα που, ίσως, να υπάρχει πίσω του. Μπορεί να είναι αντικείμενα, όντα από άλλες διαστάσεις που δεν θέλουν ακόμα να φαίνονται, αλλά “κατασκηνώνουν” σταδιακά εκεί πάνω, γιατί ο σκοπός τους είναι να επιτηρούν και να επιβλέπουν. Θα αναρωτηθεί κάποιος: Και τι γίνονται τις νύχτες με ξαστεριά, τότε που ο ουρανό είναι καθαρός, χωρίς σύννεφα και φαίνονται όλα τα λαμπερά άστρα; Αλλά… που να βρεις ένα σημείο για να δεις τον ξάστερο ουρανό! Φώτα παντού. Μία άνευ προηγουμένου φωταψία που δύσκολα σου επιτρέπει να δεις. Ένας άλλος “θόλος”, των φώτων της πόλης, που άθελά του κρύβει τον ουρανό. Άθελά του; Δεν ξέρω.
Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Τελευταία διάβασα ένα ποίημά του και φαίνεται πως με επηρέασε πολύ. “Σταχτί και σκυθρωπό το χρώμα τ’ ουρανού”. Έτσι ξεκινάει. Άραγε… Τι θα μπορούσε να υπάρχει πέρα από τον γαλανό θόλο της ημέρας, πέρα από το πέπλο της φωτορύπανσης, πέρα από την άλω του φεγγαριού, πέρα από το “σταχτί και σκυθρωπό το χρώμα τ’ ουρανού” που είναι ανάμεσα στ’ αστέρια και ανάμεσα σε αυτά κι εμάς; Κι αν δεν υπάρχουν ή δεν έχουν τη βάση τους κάπου τριγύρω νοήμονες πολιτισμοί, τότε… τι το ενδιαφέρον υπάρχει εκεί που όλοι οι αρχαίοι λαοί ζητούν να μάθουν; Αλλά και οι σύγχρονοι άνθρωποι στρέφουν το βλέμμα τους στον ουρανό και όταν τους το επιτρέπει ο προσωπικός “θόλος” στο κεφάλι του καθενός, τα προβλήματα, οι δυσκολίες, η καθημερινότητα, η ρουτίνα και άλλα πολλά. ίσως κοιτούν τα αστέρια σα να αναζητούν κάποια ελπίδα να έρθει από εκεί. Μα και πολύ επιστήμονες που κάποιοι κοροϊδεύουν τους παλιούς, αλλά έχουν βασιστεί σε πολλά από αυτά που είπαν, έγραψαν και σώθηκαν… κι αυτοί μετρούν και εξετάζουν τον ουρανό.
Άραγε, τι ενδιαφέρον να υπάρχει και να κρύβεται πίσω από τους χλωμούς ουρανούς μας που, δογματικά απορρίπτουν κάθε υπόθεση και θεωρία που δεν ταιριάζει με εκείνα που χάραξαν οι έδρες των επιστημόνων; Ένα άλλο είδους θόλου κι αυτό, οι επιστήμονες, το οποίο δεν σου επιτρέπεται να διαπεράσεις. Τι ξέρουν; Γιατί, αν δεν ξέρουν τίποτα πως απορρίπτουν; Και γιατί διακαώς θέλουν να βγουν εκεί έξω; Να είναι απλή περιέργεια; Τι άλλο μπορεί να είναι;
diadrastika / Image by ELG21 from Pixabay
