Η Γη είναι σε τροχιά σύγκρουσης με ρωγμή στο Μάτριξ
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
περιεχόμενο φαντασίας, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Σηκώθηκα από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι με μια περίεργη αίσθηση. Δεν ήταν ζαλάδα μα ούτε κάτι σαν ίλιγγος. Ήταν μια προαίσθηση ότι θα ξανακαθόμουν στο ίδιο τραπέζι, σε μεγαλύτερη ηλικία, αλλά ταυτόχρονα ότι έχω καθίσει σε αυτό το τραπέζι σε μια μικρότερη. Δεν ήταν déjà vu, όπως θα το έλεγαν οι άνθρωποι γύρω μου. Δεν ήταν προμνησία. Ήταν μια αίσθηση ότι πλησιάζαμε μια ρωγμή στο Μάτριξ, μία από τις πολλές, όπου μέχρι να την διασχίσεις, πολλά πράγματα ανακατεύονται και μπερδεύονται. Αυτό για τους ανθρώπους είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο με απρόβλεπτες συνέπειες. Αλλά, όχι για μένα που είμαι από τις Πλειάδες και ζω ανάμεσα σε ανθρώπους με το όνομα Κλεοδώρα, όπως η νύμφη των Δελφών.
Διαβάστε σχετικά: Οι Γονείς μου είναι Εξωγήινοι. Κατάγομαι από τις Πλειάδες
Εμείς οι Πλειάδειοι έχουμε μερικές αισθήσεις παραπάνω από τους ανθρώπους καθώς δεν έχουμε αποκοπεί από τη φύση μας ούτε από τη φύση που μας περιβάλει. Στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι που βρισκόμουν, σε συνδυασμό με αυτά που είδα, δεν ήμουν εγώ η ίδια σε κάποιο παρελθόν ή σε κάποιο μέλλον. Ήταν μια εκδοχή του εαυτού μου, μία από τις πολλές που υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα έμβια όντα, ανάμεσα σε πολλές διαστάσεις και παράλληλους κόσμους. Το έχω ζήσει ξανά, οπότε για μένα ήταν μια αρκετά διαχειρίσιμη κατάσταση. Αλλά για τους ανθρώπους γύρω μου; Δεν ξέρω αν το έχουν ζήσει ξανά. Μάλλον όχι στην εποχή μου.
Διαβάστε επίσης: Υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι με άλλες εκδοχές του εαυτού μας, προτείνει επιστήμονας
Η Γη είναι σε τροχιά σύγκρουσης με ρωγμή στο Μάτριξ, εκεί που διαστάσεις, κόσμοι και πιθανότητες μπορούν να διασταυρωθούν, σαν χιλιάδες γυμνά καλώδια που περνούν από ένα σημείο, αλλά στο σημείο αυτό έρχονται σε επαφή μεταξύ τους οπότε είναι πολύ εύκολο να περάσεις από το ένα στο άλλο, αλλάζοντας τις πραγματικότητες, έτσι απλά. Είναι σα να τρυπάς ένα βιβλίο με ένα καρφί με αποτέλεσμα ξαφνικά να είσαι σε θέση να διαβάσεις όλες τις σελίδες ταυτόχρονα αλλά χωρίς να προλαβαίνεις να αντιληφθείς ποια προηγείται και ποια έπεται της άλλης. Όλα διακλαδώνονται και όλα συνδέονται μεταξύ τους.
Μέσα σε αυτή τη διέλευση, ο καθένας μπορεί να ανοίξει τη συνειδητότητά του σε ένα άλλο πρότυπο ζωής, να δει και να ζήσει με ένα διαφορετικό τρόπο την πραγματικότητα, μα ταυτόχρονα να δει και άλλες πραγματικότητες που δεν είχε φανταστεί πως μπορεί να υπάρχουν, χωρίς να μπορεί πια να πιαστεί από κάποια πραγματικότητα, όπως έκανε μέχρι πριν από ένα λεπτό. Όλα μοιάζουν να καταρρέουν, σα να διαλύονται όλες οι πραγματικότητες μαζί. Τότε αντιλαμβάνεσαι ότι ο κόσμος δεν είναι συμπαγής, δεν είναι σταθερός, ότι οι αισθήσεις σου δεν αρκούσαν τόσο καιρό για να αντιληφθείς μια πραγματικότητα πέρα από αυτή που ένιωθες ως τώρα. Είναι σα να σε παρασύρουν τα νερά ενός καταρράκτη ο οποίος είναι δομημένος από ενέργεια μέσα στην οποία συμμετέχεις γιατί είσαι μέρος της και εκεί συναντιούνται σκέψεις από όλες τις σκέψεις των όντων, παντού στον κόσμο αυτόν και στους κόσμους παντού στο Σύμπαν. Είναι σαν ένα ψυχεδελικό καλειδοσκόπιο. Μια παράδοξη συμμετρία από τα πάντα που υπάρχουν και γίνονται ένα. Κατά τη διέλευση της ρωγμής, αυτή μοιάζει πολύ με αυτό που περιγράφει ο Πλάτωνας στην αλληγορία του με το Σπήλαιο.
Διαβάστε επίσης: Μυστήριο με 4 καβαλάρηδες που προγραμματίζουν το νου
Η Γη έχει περάσει αρκετές φορές από τέτοιες ρωγμές. Δεν παθαίνει τίποτα. Απλά δέχεται μια δόνηση σα να χτυπάει επάνω σε ενεργειακή χορδή η οποία την κάνει να αλλάξει συχνότητα και ρυθμό για όσο διαρκεί ο κραδασμός. Τα ζώα είναι εξοικειωμένα σε αυτή τη μετάβαση – μέσα από το ίδιο τους το DNA, μπορείτε να το πείτε και ένστικτο – όμως οι άνθρωποι τα τελευταία χιλιάδες χρόνια έχουν ξεχάσει πως είναι μέρος της φύσης που τους περιβάλει και νομίζουν πως μπορούν να την υπερβούν. Έτσι, δεν ακούν τη δόνηση, όπως την νιώθουμε εμείς από τις Πλειάδες. Αλλά αυτή η δόνηση πάλλεται μέσα τους, απλά δεν λειτουργούν πια τα αισθητήρια όργανα που κάποτε την έκαναν αισθητή. Όμως η δόνηση υπάρχει και υφίσταται και είναι ενεργή μέσα τους.
Όταν περνάς τη ρωγμή στο Μάτριξ, είναι σαν οδηγείς με εξωφρενική ταχύτητα σε μια φαρδιά και ατελείωτα μακριά εθνική οδό ταχείας κυκλοφορίας, η οποία ξαφνικά διακλαδίζεται σε πολλούς άλλους δρόμους, οι οποίοι διακλαδίζονται σε άλλους μικρότερους, οι οποίοι συναντούν αυτούς που ήδη υπάρχουν ανάμεσα στα σπίτια της πόλης. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρεις ποια διακλάδωση να διαλέξεις σε ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου. Το πρόβλημα είναι ότι τις ακολουθείς όλες και φτάνεις σε όλους τους δρόμους. Δεν διαλέγεις ένα δρόμο. Ο εαυτός σου διακλαδίζεται μαζί με τους δρόμους. Βρίσκεσαι να τρέχεις ξέφρενα σε όλους τους δρόμους, ταυτόχρονα.
Όταν συμβεί αυτό πολλοί άνθρωποι τρελαίνονται, σπάει το κεφάλι τους, έχουν νεύρα, θυμώνουν με το τίποτα, ξεσπούν με ανύποπτο τρόπο, τσακώνονται και χτυπούν αλύπητα τον πιο αδύναμο, σφάζονται αναμεταξύ τους, δημιουργούν αιτίες πολέμου και στη συνέχεια πολέμους, κάνουν τρομακτικά και κατάπτυστα πράγματα. Δεν εκδηλώνονται όλα τα γεγονότα μαζί, ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή. Έχουν μια διάρκεια λίγων χρόνων ίσως και γενιών. Αν ανοίξετε τα βιβλία ιστορίας θα βρείτε πολλές τέτοιες καταγραφές.
Διαβάστε επίσης: Ποιοι και Γιατί Μισούν την Ανθρωπότητα
Όμως, υπάρχουν και λαμπρές στιγμές. Κατά το πέρασμα στη ρωγμή στο Μάτριξ, αρκετά μυαλά ανθρώπων δεν πτοούνται από τη διάβαση. Είναι σε θέση να κατανοήσουν πάρα πολλά από αυτά που συμβαίνουν και αρπάζουν ευκαιρίες. Μπορούν, για παράδειγμα, να αναδειχθούν σε μαθηματικές διάνοιες ή να αποδειχτούν σοφοί και φωτισμένοι. Σε κάθε περίπτωση, αυτοί οι λίγοι, προσπαθούν να μεταφέρουν την εμπειρία τους στους συνανθρώπους τους και προσπαθούν να τους βγάλουν από το Σπήλαιο του Πλάτωνα.
Ξέρω, ότι σε όποιον άνθρωπο συμμαθητή μου, ή και ενήλικο, τα πω όλα αυτά, θα με περάσουν για βλαμμένο και, στην καλύτερη περίπτωση, θα μου σφίξουν συμπονετικά τον ώμο – αν δεν ξεκαρδιστούν στα γέλια. Είναι σα να λες ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε μέσα στην καρδιά του χειμώνα, αλλά στην καρδιά της Άνοιξης, όπως περιγράφει το κατά Λουκά Ευαγγέλιο. Οι άνθρωποι τρέφουν ελπίδες για το κοντινό ή μακρινό μέλλον τους. Εμείς οι Πλειάδειοι ξέρουμε πως υπάρχουν μόνο πιθανότητες. Όλα, τα πάντα, είναι πιθανότητες που όλες συνδέονται αναμεταξύ τους σαν μια. Κι επειδή οι ακραίες πιθανότητες είναι, συνήθως, οι πιο διαφωτιστικές, έχουν πιθανότητες να αντέξουν στο χρόνο. Το ίδιο και οι άνθρωποι.
diadrastika / Image by Larisa Koshkina from Pixabay