Βρέθηκε καταπλακωμένος εξωγήινος στον Άρη
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
Ο Leezu βγήκε από το σπίτι του. Κοίταξε τον γαλανό ουρανό. Ήταν μια ωραία ηλιόλουστη ημέρα, χωρίς σύννεφα, με καλή θερμοκρασία. Τα νέα με τον πόλεμο που διεξαγόταν στο άλλο ημισφαίριο δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά. Έδιωξε αυτές τις δυσάρεστες εικόνες από το μυαλό του. Από τη θέση που βρισκόταν δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Άλλωστε, δεν του το επέτρεπε και η ηλικία του. Προχώρησε στον κήπο του να κόψει μερικά λαχανικά για να ετοιμάσει φαγητό με την σύντροφο της ζωής του, την Seldra.
Προχώρησε στον μικρό φράχτη. Ένα περίεργο συναίσθημα, σκοτεινό, είχε αρχίσει να τον κυριεύει. Σταμάτησε. Κοίταξε πέρα, μακριά, τα ψηλά ορθογώνια κτίρια της πόλης. Είχε δουλέψει παλιά εκεί, όταν ήταν νέος, για την ανέγερση κάποιου από αυτά. Το έβλεπε ακόμα από το κτήμα του. Για έναν περίεργο λόγο, αισθάνθηκε την καρδιά του να χτυπά πιο δυνατά. Δεν είχε κάποιο πρόβλημα υγείας. Τότε, πέρα από τον ορίζοντα άρχισε να βλέπει παράξενα μαύρα σύννεφα να φουντώνουν στον ουρανό. Πλήθαιναν συνεχώς. Κάτι περίεργο αισθάνθηκε να έρχεται πίσω του. Στράφηκε. Ήταν η γυναίκα του, η Seldra. Την είδε να βγαίνει κατατρομαγμένη από το σπίτι. Σαν να είχε δει κάτι πολύ κακό. Σήκωσε τα μάτια ψηλά. Πέρα από αυτήν, ο ουρανός άρχισε να σκοτεινιάζει πολύ γρήγορα.
Εκείνος, έκανε να τρέξει κοντά της, να την φωνάξει, να την προστατέψει, αλλά ξαφνικά ένιωσε ένα πολύ δυνατό σπρώξιμο από πίσω που, όμως, δεν τον έριξε κάτω αλλά τον σήκωσε ψηλά στον αέρα. Το μόνο που πρόλαβε να δει μέσα σε δέκατα δευτερολέπτου ήταν το πέτρινο σπίτι του, φτιαγμένο από κομμένους ογκόλιθους, να διαλύεται απότομα και να σκορπίζει από ένα πολύ δυνατό ωστικό κύμα, ενώ με την άκρη του ματιού του ίσα που είδε και την Seldra να πετάγεται μακριά στριφογυρίζοντας. Ο ίδιος ένιωσε να παρασύρεται μέσα σε ένα καυτό διάφανο σύννεφο που τον έκανε να χάσει τις αισθήσεις του όσο ταξίδευε πάνω στην φόρα και την ορμή που τον έσπρωξε, ώσπου τον πέταξε κάτω, οπότε δεν ξαναένιωσε τίποτα, ποτέ. Τουλάχιστον όχι όπως ήταν όσο ζούσε σαν κάτοικος του πλανήτη Άρη.
Εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μετά, ένα παράξενο ρομποτικό μηχάνημα τριγύριζε μερικά χιλιόμετρα μακριά από το συμβάν. Όλα γύρω ήταν σαν μια κοκκινόχρωμη ερημιά. Το μηχάνημα που ονομαζόταν Mars Curiosity Rover φωτογράφιζε συνεχώς και έστελνε τις εικόνες του στην Γη. Σε μια εικόνα υπήρχε κάτι που ήταν αδύνατο να μην προκαλέσει το μυαλό. Διότι δεν ήταν μόνο αυτό το ίδιο το αντικείμενο, όσο και το γύρω περιβάλλον στο οποίο βρέθηκε.
Είναι από αυτά τα ευρήματα που σου στοιχειώνουν το νου και, ενώ με την πρώτη ματιά λες ότι συμβαίνει αυτό που βλέπεις, με την δεύτερη το αναιρείς, αλλά με την τρίτη το ξανασκέφτεσαι. Κάπως έτσι, λειτουργεί, το ανθρώπινο μυαλό, μερικές φορές. Έτσι σκέφτηκε και η Kingsley O’connor, η οποία δούλευε στην διαχείριση εικόνων της αποστολής του Curiosity. Διότι, αυτό που φωτογράφησε το Curiosity ήταν κάτι που έμοιαζε με το σώμα κάποιου ανθρωποειδούς. Διακρίνονται το κεφάλι, ενδεχομένως τα μάτια και στοιχεία από το πρόσωπο, μέρος του σώματος, ένα χέρι και ένα πόδι. Ενδεχομένως θα μπορούσε να είναι το απολιθωμένο σώμα ενός εξωγήινου ή πολύ απλά ένα άγαλμα που δεν στέκεται πια όρθιο, πλακωμένο από μια πολύ καλά γωνιασμένη επιφάνεια. Αυτό έβλεπε στο zoom in της φωτογραφίας.
Το μυστηριώδες εύρημα, ο υποτιθέμενος καταπλακωμένος εξωγήινος ή το πεσμένος άγαλμα, βρίσκεται κάτω από μία τέτοια πλάκα, όπως μπορούσε να διακρίνει στην μεγέθυνση της φωτογραφίας. Η Kingsley έκανε zoom out στην εικόνα και πάλι, για να δει την ευρύτερη περιοχή ξανά. Αυτό που μπορούσε εύκολα να παρατηρήσει παντού ολόγυρα ήταν “διάσπαρτες” και “αραδιασμένες” επιφάνειες, οι οποίες δεν ταιριάζουν καθόλου με το γύρω περιβάλλον, καθώς οι περισσότερες είναι “κομμένες” σε ευθείες, γωνιασμένες, και κατά συνέπεια θα μπορούσαν να αποτελούν “πλάκες” κάποιου κτιρίου το οποίο κάποτε κατέρρευσε και “κάτι” το πέταξε μακριά.
Η Kingsley μαρκάρισε τον υποτιθέμενο εξωγήινο και το έδειξε σε έναν συνάδελφό της για να ρωτήσει την γνώμη του και να διαπιστώσει αν συνέπιπτε με την δική της εκτίμηση. Εκείνος πλησίασε, εξέτασε ολόκληρη την εικόνα και, κυρίως, το επίμαχο σημείο:
Ο συνάδελφος της Kingsley την κοίταξε με ένα βλέμμα που της φάνηκε ότι υπονοούσε κάτι. Ίσως, όμως, να ήταν η φαντασία της μιας και ο συνάδελφος της είπε ότι αυτό που έβλεπε, δηλαδή ο υποτιθέμενος καταπλακωμένος εξωγήινος στον Άρη, ήταν μια παρειδωλία και τίποτε περισσότερο. Κάτι λίγο το παιχνίδι του φωτός με την σκιά, κάτι ότι το μυαλό είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να “βλέπει” γνώριμα στοιχεία, εκεί που δεν υπάρχουν, της εξήγησε. Παρειδωλία, επανέλαβε.
Εκείνη, όμως ακόμα διατηρούσε κάποιες επιφυλάξεις. Δεν ήταν εντελώς σίγουρη. Πράγματι, δεν θα ήταν τόσο δύσκολο να παραδεχτεί ότι πρόκειται για μία παρειδωλία, όμως εκείνο που έσπερνε αμφιβολίες μέσα της ήταν το σημείο που βρίσκεται αυτό το αλλόκοτο αντικείμενο, ο υποτιθέμενος καταπλακωμένος εξωγήινος. Ένα τοπίο γεμάτο με αυτό που εκείνη πίστευε πως ήταν οικοδομικές επιφάνειες και μπλοκ, με ευθείες και ορθές γωνίες, ενδεχομένως “πλάκες” μέρη κάποιου κτιρίου στον Άρη που τα σκόρπισε ένα μανιασμένο ωστικό κύμα.
*Η ιστορία είναι εξολοκλήρου προϊόν φαντασίας και μυθοπλασίας, το ίδιο και τα ονόματα των επιστημόνων που αναφέρονται. Πηγή έμπνευσης είναι η αυθεντική εικόνα της NASA από το Curiosity, την οποία μπορείτε να δείτε και να επισκεφθείτε εδώ: http://mars.jpl.nasa.gov/msl-raw-images/msss/00590/mcam/0590MR0024830570400529E01_DXXX.jpg
diadrastika
