Ανέκδοτο: Δυο τρελοί το σκάνε από το ψυχιατρείο και κλείνονται σε μια παράγκα
Περνάνε οι μέρες και τα τρόφιμα αρχίζουν να εξαντλούνται, οπότε λέει ο ένας στον άλλο:
– Πρέπει να κάνουμε κάτι γιά να βγάλουμε λεφτά.
– Συμφωνώ, λέει ο άλλος, αλλά τι;
Μισή ώρα μετά…
– Το βρήκα!!
– Τι;
– Τι θα ‘λεγες να πουλάμε παπούτσια;
– Ωραία ιδέα, ας την εφαρμόσουμε.
Ένα μήνα μετά χώρις καθόλου πελατεία λέει ο ένας στον άλλο…
– Κάτι δεν πάει καλά με την επιχείριση. Ένα μήνα τώρα δεν πουλήσαμε ούτε ένα παπούτσι.
– Δίκιο έχεις, κάτι πρέπει να φταίει.
– Λες να είναι πολύ κοινά τα παπούτσια και γι’ αυτό δεν έχουμε πελατεία;
– Ίσως… Μήπως να δοκιμάζαμε να πουλήσουμε παπούτσια απο δέρμα κροκοδείλου;
– ΝΑΙ… αλλά που θα βρούμε τα παπούτσια από κροκόδειλο;
– Άκου, του λέει, θα πας εσύ για 6 μήνες στον Αμαζόνιο, θα ψαρεύεις κροκόδειλους και θα μου στέλνεις κάθε μήνα τα παπούτσια για να τα πουλήσω. Μετά θα ανταλλάξουμε θέσεις. Σύμφωνοι;
– Σύμφωνοι.
Ξεκινά ο ένας τρελός και πάει στον Αμαζόνιο. Περνά ένας μήνας, δυο μήνες…. έξι μήνες και δεν έχει στείλει πίσω ούτε δείγμα από παπούτσια κροκόδειλου. Αποφασίζει ο άλλος ο τρελός να πάει να βρει τον φίλο του μπας και του συνέβηκε κάτι.
Πάει και αυτός στον Αμαζόνιο και βρίσκει τον φίλο του με ένα καλάμι στο χέρι και ένα βουνό από κροκόδειλους δίπλα του.
Τον πλησιάζει και του λέει:
– Καλά ρε ηλίθιε, έχεις μαζέψει τόσους κροκόδειλους, γιατί δεν μου στέλνεις τα παπούτσια;
– Αστα ρε φίλε, σκότωσα τόσους κροκόδειλους και δεν βρήκα ούτε ένα που να φοράει παπούτσια!!!!!!!!
